28 maart

Ha Wouter,

Ik schreef: 'Waar zou ik me onzeker over moeten voelen?' Je antwoordt: Het onderwerp wat ik bedoel is kennis en begrip van verschillende, nadrukkelijk van elkaar te onderscheidbare niveaus van zijn. Ik laat nogal belerend merken dat ik er zeker ben van dat ik daar op sommige punten wat verder mee ben dan veel andere mensen.

Ja. Wat gebeurt er met jou als je iemand tegenkomt die 'verder' is dan jij? Kan je dat wel zien en toelaten? Remt jouw belerende houding je niet in je verdere spirituele ontwikkeling?

Vroeger werd ikzelf onzeker van dat soort types...

Ha, wat grappig. En nu? Word je onzeker van mij?

Op internet? Ach, wat mij betreft. Ik heb geen geheimen. En het schrijven van een dagboek. Dat intrigreert me. Schrijf je over mij ook van alles op? En als dat zo is, wanneer krijg ik dat te lezen? Dat zou nog eens leerzaam kunnen zijn. Waar ben jij op dit moment mee bezig? Wat zijn jouw levensvragen? Op welk trillingsniveau sta je geparkeerd? Welk boek sluit bij jouw ontwikkeling van dit moment aan?

Groetjes,
T.

29 maart

Hoi T.,

Blij dat je mijn poging je in verwarring te brengen sportief opneemt.

Je vraagt: "Wat gebeurt er met jou als je iemand tegenkomt die 'verder' is dan jij? Kan je dat wel zien en toelaten?"

Ik hoop het te kunnen herkennen, want ik wil het wel toelaten. Het helpt om te weten dat mensen waarvan je je afvraagt wat je ermee moet, vaak juist een sleutel bezitten die je verder kan helpen.

"Word je onzeker van mij?"

Nee. We verschillen wel behoorlijk in onze manier van denken, maar dat is meer een uitdaging.

Nee meid, ik schrijf geen dagboek over je. Ik ben eigenlijk op dit gebied jaren veel te lui geweest. Het op het net zetten van het boek (en de contacten die dat oplevert) geeft wel weer nieuw elan. En.... er liggen nog wel tien boeken te wachten om gelezen te worden. Waar ik dan wel mee bezig ben? Ik ben halverwege 'De logica van het gevoel' van Arnold Cornelis. Dat gaat over denkontwikkeling door de eeuwen heen. Je kunt er een boek over schrijven...

Groetjes,

Wouter

30 maart

Ha Wouter,

Blij dat je mijn poging je in verwarring te brengen sportief opneemt.

Oh, moest ik in verwarring raken? Wat heb jij toch vreemde benaderingswijzen. Ik krijg het idee dat je iedereen hetzelfde probeert te benaderen, dat je uitgaat van een algemeen mensbeeld in een bepaalde onbewuste toestand die je wakker kunt schudden door onverwachte dingen met ze te doen. Tenminste, deze actie van jou lijkt wel erg op de duw van Mayanda.

Wat doe je nou als langzamerhand tot je door gaat dringen dat je iemand 'aan de lijn' hebt die al wat stappen achter zich heeft liggen en niet zo makkelijk in verwarring te brengen is? Heb je nog een andere aanpak achter de hand of worden de pogingen tot verwarring scheppen steeds agressiever? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.

En? Vraag je je al af wat je met mij moet?

We verschillen inderdaad behoorlijk in onze manier van denken, we zijn echter wel tot dezelfde inzichten gekomen. Niets van wat jij in Mayanda hebt geschreven begrijp ik niet, van niets word ik onrustig, onzeker of moet ik veel nadenken, wel is er een gevoel van herkenning wat natuurlijk wel erg leuk is omdat het mij ook niet zo vaak overkomt dat ik iemand tegenkom met wie ik op dit niveau kan communiceren. Ik doe het wel met veel anderen, zoals jij Mayanda met Martijn laat doen, maar dan moet er toch eerst altijd weer heel erg veel gesproken worden over de vorm voordat we aan de inhoud toekomen.

Wat ik hier zo leuk aan vind is dat we een heleboel dingen kunnen overslaan en gelijk tot de kern komen, namelijk bewustwording. Wat er in mijn gevoel een beetje jammer aan is, is dat je niet echt deelt, dat je alleen maar uitdeelt, kun je daar iets mee?

Ik gooi jouw vragen niet in de hoek, ik heb de antwoorden door andere vragen gekregen. Dat toeval niet bestaat, dat iedereen op een ander niveau van bewustwording zit (wat dat betreft zou het schelen als het tot je doordrong dat jij net zo goed een platlander bent), het in verbinding staan met jezelf, het zijn allemaal dingen die ik heb ontdekt. Ik vind het heel erg leuk om jouw antwoorden te lezen, ik vind dat je het goed omschrijft.

Wat ik moeilijk vind aan jouw vragen is dat jij een antwoord alleen maar goedkeurt als het precies geformuleerd is volgens jouw normen, waarden en denkpatronen. Ik denk heel anders dan jij maar ik weet zeker dat bijvoorbeeld Remco het inzicht heel duidelijk heeft doorgemaakt en jij hem alleen maar terugduwt in zijn ontwikkeling naar bewustwording door hem niet die erkenning te geven.

What are your struggles in life? Want dit lijkt alsof je iets van jezelf laat zien, maar eigenlijk is het de rationele aanpak om het over een echt boek te hebben. Mijn vraag met welk 'boek' je bezig bent was net zo overdrachtelijk bedoeld als het boek van Mayanda.

Groetjes,
T.

30 maart

Hallo T.,

Over dat in verwarring raken: het was een grapje....

"Heb je nog een andere aanpak achter de hand of worden de pogingen tot verwarring scheppen steeds agressiever?"

Ik zou hooguit directiever willen zijn, maar dat lukt maar moeilijk via een computer.

"En? Vraag je je al af wat je met mij moet?"

Ja. Maar als je je bewust bent van jezelf en je omgeving (NU dus) is dat geen probleem.

Over strakke vragen en antwoorden: ik hou van de manier waarop Zenmeesters op vooruitgang van hun leerlingen aansturen. Dat is, zeker in onze cultuur, heel kunstmatig en discussiëren past al helemaal niet in die strategie. Ik probeer dus een tussenweg te hanteren. Soms hou ik afstandelijk vast aan een uitgangspunt: een antwoord op vraag 1 is goed of niet goed. Vandaar ook mijn eigen concrete antwoord als je daarnaar vraagt. Dus: niets over drachtelijks aan. Misschien overschat ik de betekenis van het zelf vinden van antwoorden ook wel. Maar ik vergelijk het bijvoorbeeld met het horen van de oplossing van het bekende negenpuntenraadsel in plaats van dat je die zelf vindt. Met koans geldt het nog veel sterker. Het zoeken van oplossingen werpt je totaal terug op jezelf. Neem deze: "Iedereen kent het geluid van twee klappende handen. Maar wat is het geluid van één klappende hand?" Weet jij het?

Groeten,

Wouter

31 maart

Ha die Wouter,

Was je helemaal eerlijk over dat grapje? Zeker, het was gedeeltelijk een grapje, maar niet helemaal. Ook in schrift is er sprake van non-verbale communicatie en ik ben erg getraind in het ontdekken ervan.

Ik leerling, jij leraar? Staat dat al vast, Tarzan?

"Iedereen kent het geluid van twee klappende handen. Maar wat is het geluid van één klappende hand?"

Oorverdovende stilte? Onvoorwaardelijke liefde?

Ingaand op wat je schreef: zoals ik al heb gezegd zou ik wat meer moeten vechten tegen gemakzucht en zelfoverschatting.

Ja. Dat zou geen kwaad kunnen. Je mist prachtige dingen op deze manier.

Verder is het onmogelijk om constant bewust te zijn. Ook jij bent niet altijd je verlichte zelf.

Hè, Wouter, zou je het leuk vinden om gewoon te communiceren in plaats van me te onderwijzen? Wie weet steek ik er per ongeluk toch nog iets van op of misschien jij zelfs wel?

Groetjes,
T.

1 april

Ha die T.,

"Ik leerling, jij leraar? Staat dat al vast, Tarzan?"

Ja, leuk (grinnik). Zullen we wel af en toe wisselen? En niet te lang, want op den duur gaat het vervelen.

Ik legde je de koan voor: "Iedereen kent het geluid van twee klappende handen. Maar wat is het geluid van één klappende hand?"
Je antwoordt:"Oorverdovende stilte? Onvoorwaardelijke liefde?"

Weet je wat zenmeester Yih-Lan zou doen? De eerste keer dat je met zo'n antwoord bij hem kwam, zou hij je terugsturen om je huiswerk over te maken. De tweede keer zou hij zich voornemen je nog één kans te geven. De derde keer zou hij denken: 'wat een slap gelul' en je een klap in je gezicht geven en je toevoegen dat je nooit meer terug hoeft te komen.

Wat ben ik dan toch weer mild, hè? (gedeeltelijk een grapje, ik zet het er maar even bij; snap je al wat ik met directiever bedoel?)

"Het is onmogelijk om constant bewust te zijn. Ook jij bent niet altijd je verlichte zelf."

100% mee eens, dat geef ik ook op meerdere plaatsen toe. Ik ben vaak al blij als ik een procent van de tijd haal.

Het lijkt tegenwoordig wel of het bewijs van echt contact is dat je je kwetsbaar opstelt. Jij doet dat door je zwakke punten te benoemen, ik doe dat door iets over mezelf te vertellen. Vervolgens antwoorden we daar stereotiep op door elkaar vliegen af te vangen. Volgens mij zitten we daar allebei niet op te wachten.

Hé, T., zou je het leuk vinden om gewoon te communiceren in plaats van me te onderwijzen? Wie weet steek ik er per ongeluk toch nog iets van op of misschien jij zelfs wel?

Groetjes,

Wouter