Naar: T1, W1, T2, W2, T3, W3, T4, W4, T5, W5,T6 en verder
|
22 maart Hoi! "Nou, daar heb je zo'n punt. Aan de ene kant heb ik bepaalde inzichten, maar tegelijkertijd heb ik mensen nodig om die kennis levend te houden en verder te komen. Ik moet proberen om anderen aan me te binden. Dat is geen zendingsdrang, maar pure noodzaak. Ik vertelde je al dat ik een boek gebruik als wekker. Maar een dood ding is geen garantie voor waakzaamheid. Alleen als ik over mijn kennis praat, blijf ik alert." Is het dat? Ik vraag me de laatste tijd bijna wanhopig af waarom ik zo'n behoefte heb aan andere mensen die willen horen wat ik geloof. Iedereen om mij heen wil me namelijk doen geloven dat het heel zwak is om anderen nodig te hebben. Ik voel echter dat ik het keihard nodig heb, niet om aan mij te binden volgens de geldende normen, wel om van gedachten mee te wisselen en ze proberen te prikkelen. Gelukkig heb ik sinds kort een baan (als begeleider van langdurig werklozen) waarin ik al mijn kennis kan neerleggen waar er ruimte is. Ik heb wel een ander probleem. Ik krijg allemaal mannen op mijn pad die net van rationele mannetjesputters aan het transformeren zijn naar iets spirituelers. Logischerwijs trekken ze naar mij, ik heb sleutels in handen, ze zien ze, pakken ze aan, doen er iets mee en maken mij daardoor behoorlijk gelukkig, ik krijg een berg energie, blijf wakker zoals jij dat noemt en zet steeds een stapje hoger op de ladder. Een van hen wil weten wat me zo naar hem trekt. 'What's in it for you' blijft hij maar vragen. Hij is doodsbang voor relaties, wil die ook niet met mij maar hij voelt natuurlijk wel dat ik naar hem toegetrokken word en is zo bang datik ineens toch zeg dat ik voor altijd met hem samen gelukkig wil worden, dat hij zich afsluit en het stromen tussen ons onderbreekt. Zoals je Mayanda ergens laat zeggen 'als ik zou vertellen wat ik voor hem voel zou hij het niet begrijpen.' Ik voel hetzelfde, als ik voorzichtig opper dat zijn groei mijn groei is voel ik hem helemaal griezelen en zegt hij 'dat dat bijna religieus klinkt'. (slechte ervaringen met de bijbel ook nog) Als ik zou zeggen dat ik bijzonder veel van hem houd maar dat dat niet hoeft te leiden tot een relatie snapt ie daar ook geen fluit van. Soms vraag ik me weleens af of ik het zelf wel begrijp. Maar goed. Nog goede tips misschien? Groetjes, P.s. Leuk initiatief dat boek, tikkie belerend gedraag je je wel, ik krijg daardoor het gevoel dat je denkt er al te zijn, verlicht te zijn en vanuit je hoge toren op ons stumpers neerkijkt hoe we toch ploeteren om ook zo hoog als jij te kunnen gaan vliegen. Ik vind het niet leuk om als stumper gezien te worden. Je hebt hele belangrijke dingen te zeggen, ik hoop dat je een toon gaat vinden waarmee je nog meer mensen kan bereiken. |
|
22 maart Hallo T., Bedankt voor je uitgebreide reactie! Er zijn niet zoveel mensen die begrijpen wat ik probeer te vertellen; en ik vind het prettig om te lezen dat je het een en ander herkent. Ik ben me er van bewust dat de teksten wat belerend zullen overkomen, maar ik weet niet goed hoe ik het anders kan brengen. Ik denk overigens dat ik schrijf zoals ik tegen mezelf praat. Daar is het boek eigenlijk ook altijd voor bedoeld geweest: om mijn eigen gedachten te ordenen. En of ik er al ben en of dat hoog is? Ik zit nu simpel achter een computer (wel op zolder...) en ga straks alle dingen ploeteren zoals iedereen doet. Eerst maar eens een tip voor jou bedenken. Over relaties: misschien geeft de volgende gedachte enig houvast. Er is vaak strijd over de mate waarin 'partners' zichzelf en de ander willen binden. Mensen die zich erg onafhankelijk opstellen, zijn vaak bang voor mesnen die een indringend beroep op hen doen (en op een of andere manier trekken die elkaar juist vaak aan). Zij zijn bang voor mensen die zich (in hun ogen) afhankelijk gedragen. Wat afhankelijke mensen vaak proberen af te dwingen is 'aardig gevonden willen worden': "Hou je nog wel van me?". Dat soort opmerkingen smoort elke spontaniteit. Je vriend zal jouw gedrag niet gemakkelijk herkennen als een wens tot wat ik 'interafhankelijkheid' noem: elkaar iets geven zonder daarvoor meteen iets terug te hoeven hebben. Lastig, hoor. Op dezelfde golflengte, Wouter |
|
23 maart Ha Wouter, Eigenlijk herken ik alles wel, ik herken ook heel erg goed wat je probeert duidelijk te maken en ik bewonder de manier waarop je het doet. Het zijn meer jouw antwoorden op de reacties die me een beetje doen reageren, die zijn in mijn gevoel nogal belerend. Tja. Allemaal waar wat je zegt. Maar dat wist ik al. Ik heb het gevoel dat jij een sleutel hebt die ik nodig heb, nou moet ik nog uitvissen hoe ik jou duidelijk ga maken welke ik precies zoek. Wat zou Mayanda antwoorden als Martijn zou vragen waarom ze contact wil met hem? Of is hij tevreden met het antwoord dat zij hem nodig heeft om wakker te blijven? Mijn Martijn is daar dus niet tevreden mee. Wat zou ze doen als hij bleef zeuren om het waarom van haar toenadering? En een bijkomstigheid is ook nog dat mijn Martijn zo onbewust is dat hij niet in de gaten heeft dat hij mij zoveel geeft door te reageren op wat ik zeg, hij daardoor dus al helemaal niet snapt waarom ik contact met hem zoek, ik kom daardoor nogal altruistisch en wanhopig op zoek over natuurlijk. Erg irritant. Ik snap trouwens best waarom dat zo is. Ik heb altijd erg veel moeite gehad me te profileren, op de voorgrond te zetten, ben snel bang lastig gevonden te worden terwijl ik er wel naar verlang. Nu word ik door mijn verlangen naar contact met hem gedwongen telkens weer het initiatief te nemen en over mijn grenzen te stappen. Wat is het leven toch mooi, vind je ook niet? Groetjes, |
|
23 maart Hallo T., (Ik begin maar weer even belerend, dan hebben we dat gehad: het lastige van adviezen is, dat degene aan wie je ze geeft, ze meestal zelf ook al wel bedacht heeft. Als ik hulpverleners train, heb ik altijd een oefening in tweetallen waarbij een persoon een dilemma moet vertellen (als aangever) en de ander alles mag doen om te helpen behalve advies geven. Want als je en advies geeft, reageert de ander in de praktijk heel erg vaak met ‘ja, maar ...' en zeg je eigenlijk dat je de ander een beetje stom vindt dat ie zelf niet op jouw oplossing gekomen is (zo wordt het althans ervaren). Dat maakt me altijd huiverig om rechtstreekse adviezen te geven, zelf als er nadrukkelijk om gevraagd wordt. Het is daarom niet zo vreemd dat je mijn antwoorden (ook op de vragen en reacties in het boek) als belerend ervaart (en dit natuurlijk ook weer....). Ik probeer ermee te stoppen.) Interessante vraag: wat zou Mayanda doen als Martijn bleef zeuren? We zullen eens kijken. "Mayanda, wat wil je nou eigenlijk van me? Je zegt dat je me nodig
hebt, maar waarvoor blijft onduidelijk. Ik heb er geen zin meer in om
te proberen je gedachten te volgen. Je praat een andere taal. Kun je
daar nou niet eens mee stoppen en een beetje gewoon doen?"
"Maar dan niet meer met mij. Ik heb er genoeg van!"
Of dit de goede richting is? Hoe het verder gaat? Ik weet het antwoord ook nog niet. Ik vind het leuk om te proberen dat samen uit te werken. Als je me terugmailt, kun je ook aanvullingen/veranderingen in de tekst aanbrengen. Ik hoor van je. Wouter |
|
23 maart Ha Wouter, Wow. Wat een voorzichtige inleiding :-). Al goed, doe maar fijn belerend. Ik kan er wel tegen namelijk, wat me wel opvalt bij jou is dat je inderdaad gelijk overgaat tot het geven van adviezen en niet doorvraagt om te checken of je wel helemaal op hetzelfde pad zit als de vraagsteller waardoor je een antwoord geeft wat bijna aansluit bij wat ik wil weten, maar net niet helemaal. Dat zal me leren gerichter en ondubbelzinniger vragen te stellen. Ik vind het wel grappig om te proberen onze gedachten in een spoor te laten lopen, just for fun. "Mayanda, wat wil je nou eigenlijk van me? Je zegt dat je me nodig hebt, maar waarvoor blijft onduidelijk." So far so good... "Ik heb er geen zin meer in om te proberen je gedachten te volgen. Je praat een andere taal. Kun je daar nou niet eens mee stoppen en een beetje gewoon doen?" Hoho, vanaf hier ga je helemaal op eigen houtje mijn Martijn (die H. heet trouwens) zinnen laten zeggen die hij nooit zou zeggen. Hij zegt meer zoiets van: 'ik ben gewoon bang dat je toch verliefd op me wordt en ik je dan ga kwetsen omdat ik niet hetzelfde voel'. "Nee. Zo ben ik nu eenmaal en ik heb er behoefte aan om over mijn ideeën te praten." Brrr... 'Nou eenmaal'? Nooit 'nou eenmaal' zeggen zou mijn advies zijn,
of 'ik kan er ook allemaal niets aan doen', ook zo'n dooddoener. Misschien moet ik hem gewoon heel hard schoppen. Dat zou mij in ieder geval erg opluchten :-D. [- Mayanda zou nooit aandringen op de manier van "Wil je dan dat ik er alleen met anderen over praat? Ik wil juist met jou mijn gedachten delen." (smeken, onderdanig gedrag, roept extra weerstand op) -] Hahahaha, dat is mij dan ook compleet vreemd. Het laatste wat ik zou zeggen tegen H. is dat hij de enige is met wie ik dit kan, hij zou compleet in paniek raken, is trouwens ook helemaal niet zo, kijk maar naar ons, ik heb wel meer contacten als deze de laatste tijd maar H. is bijzonder, ik voel dat daar zo'n mooi zieltje in zit, ik wil erbij! "Maar dan niet meer met mij. Ik heb er genoeg van!" Nope, H. zegt dingen als 'nou ja, als jij dat leuk vindt en er iets uit haalt dan zal dat wel, dan moet je het zelf maar weten', afgewisseld met 'ja maar, je geeft me zoveel en ik geef je helemaal niets terug, hoe kan dat nou?' en dan weer de altijd terug kerende vraag 'what's in it for you?'. "Vertel me eens wat je dan wel van mij wilt?" Weer het verkeerde spoor, hij wil van alles van mij, met me praten,
knuffelen zelfs, (geen seks, dat zou teveel op een relatie lijken),
snapt alleen niet waarom ik hem eruit gepikt heb, voelt zich daardoor
soms bedreigd, onzeker en bang, sluit zich af en ik kan hem niet meer
bereiken. (Niet altijd dus, dat is juist het frustrerende, als hij zich
overgeeft aan wat er tussen ons is, is het werkelijk geweldig, dat vindt
hij zelf ook en dan ineens [- onderhandelingsfase om meer helderheid te krijgen; tegelijk profileren beiden zichzelf; gelijkwaardige situatie. -] Prachtig. En H. en ik profileren ons suf. Ieder vanuit ons eigen platland
zullen we maar zeggen. Hij vanuit zijn belevingswereld, ik vanuit de
mijne en allebei weten we zeker dat we gelijk hebben, hahaha.. Wat maakt
het eigenlijk uit. Als ik het zo lees moet ik wel een beetje om mezelf
lachen, wat een gemier. "Of dit de goede richting is? Hoe het verder gaat? Ik weet het antwoord ook nog niet. Ik vind het leuk om te proberen dat samen uit te werken. Als je me terugmailt, kun je ook aanvullingen/veranderingen in de tekst aanbrengen. Ik hoor van je." Bij deze... In ieder geval heel hartelijk bedankt voor je tips, door aan jou te schrijven hoe het zit en elke keer mijn wensen te verduidelijken naar aanleiding van jouw interpretaties zorgt er ook weer voor dat ik duidelijker krijg wat ik wil en hoe ik het kan krijgen. Groetjes, |
|
24 maart Beste T., Twee onderdelen vandaag: proces en inhoud. 1 In het kader van plagen en stoeien ('niet naar school en toch wat geleerd'): Over niet doorvragen. 'Actief luisteren' kan uit verschillende elementen
bestaan, waaronder: 2 Je openhartigheid raakt me. Je zegt: 'ik wil dat hij zich volkomen vrij voelt in het contact met mij ...' en je draagt dat ook naar hem uit. Weet je dat dat een paradox in zich heeft? Het ligt in de categorie 'wees spontaan' en 'lees dit niet'. Dat lokt reacties uit die bij jou weer tot de neiging tot schoppen leidt. Ik zei ook niet voor niets: onderhandel maar over realistische eisen (naar elkaar). Ik denk dat je dit punt los moet zien van je wens hem meer begrip van meer bewustzijn bij te brengen. Ik ben ervan overtuigd dat je iemand niet zomaar naar nieuwe inzichten
kunt praten. De enige manier waarop je kunt sturen is een ander nieuwsgierig
maken zonder hem/haar af te stoten. Een aardige manier is praten over
anectdotes uit de Oosterse wijsheid. Van daaruit kun je overgaan naar
koans, waarvan ik er in hoofdstuk 25 een zal vertellen. 'Een oude en een jonge monnik reizen naar het volgende klooster.
Onderweg stuiten ze op een woeste stroom. Aan de oever zit een beeldschone
vrouw te huilen. De oude monnik tilt haar op en draagt haar door de
rivier naar de overkant. De verdere reis zegt de jonge monnik niets
meer. Pas 's avonds kan hij zich niet meer bedwingen: "Hoe kon u dat
nou doen? We hebben toch gezworen geen vrouwen aan te raken? Dit is
vreselijk!" Met inspiratie, |
|
24 maart Ha Wouter, Structuur is toch maar alles in het leven, vind je ook niet? Een suggestie doen + vragen of het klopt. En zie het resultaat: een lange ontboezeming. Oh, je hebt me erin geluisd... Tja, dat kan natuurlijk ook. Het gevaar is wel dat je weerstanden oproept als je op het verkeerde spoor zit. En lange ontboezemingen gaan mij erg makkelijk af, die had je op een vraag ook wel gekregen... Je openhartigheid raakt me. Leuk. In hoeverre raakt het je? Waarom? Je zegt: 'ik wil dat hij zich volkomen vrij voelt in het contact met mij...' en je draagt dat ook naar hem uit. Weet je dat dat een paradox in zich heeft? Het ligt in de categorie 'wees spontaan' en 'lees dit niet'. Ik snap het niet. Wat zeg ik dan voor tegenstrijdigs? Het ligt vast te dichtbij want ik zie het niet... Of bedoel je zoiets als dat ik hem opleg vrij te zijn wat gewoon onmogelijk is? Dat is ook niet helemaal wat ik zeg hoor. Mijn intentie is dat ik wil dat hij zich vrij voelt, ik probeer dat in zoverre uit te dragen dat ik hem wil laten voelen dat hij bij mij veilig is maar iemand die zo op ratio leeft is op gevoelsniveau niet altijd makkelijk te bereiken. Dat lokt reacties uit die bij jou weer tot de neiging tot schoppen leidt. Ik zei ook niet voor niets: onderhandel maar over realistische eisen (naar elkaar). Ik denk dat je dit punt los moet zien van je wens hem meer begrip van meer bewustzijn bij te brengen. Dit ben ik niet met je eens. Grappig hoe verschillend wij denken. Ik denk namelijk dat hij zoals hij nu is, wakker aan het worden maar nog niet helemaal gewekt, nooit in staat zal zijn onvoorwaardelijke liefde zonder relatie te begrijpen. Door hem meer bewust te maken zal hij zelf kunnen gaan ervaren hoe het werkt en daardoor niet meer zo terug schrikken, hopelijk. En eisen stellen, realistisch of niet, daar heb ik al helemaal geen trek in. Ik geloof daar niet in. Hij is mooi zoals hij is en ik voel dat hij dat van mij ook vindt. Ik ben ervan overtuigd dat je iemand niet zomaar naar nieuwe inzichten kunt praten. De enige manier waarop je kunt sturen is een ander nieuwsgierig maken zonder hem/haar af te stoten. Een aardige manier is praten over anectdotes uit de Oosterse wijsheid. Ik heb het zo gedaan (ik schrijf soms brieven naar H.): quote ... In het boek 'De zetel van de ziel' staat het heel mooi: 'Het archetype van spiritueel partnerschap geeft de bewuste reis van multi-zintuiglijke mensen naar authentieke macht weer'. Waarbij de multi-zintuiglijke mens de mens is die gelooft in zielen en lessen, karma en reïncarnatie (in tegenstelling tot de vijf-zintuiglijke mens) en de authentieke macht is de macht die je krijgt en voelt als je daardoor werkelijk gaat beseffen dat je je leven zelf kunt bepalen en sturen en dat niets voor niets gebeurt. 'Onze hele wereld is gebouwd op de energie van de vijf-zintuiglijke persoonlijkheid, die ervoor heeft gekozen via angst en twijfel kennis te verwerven. Het ene volk vreest het andere, het ene ras vreest het andere en de seksen vrezen elkaar. (!) Wanneer je je verenigt in een spiritueel partnerschap met een ander mens, breng je de energie daarvan in de fysieke arena. Je begint je leven vorm te geven door de waarden, inzichten en handelingen die wijzen op gelijkheid tussen jou en je partner en op een verbintenis met zowel zijn spirituele ontwikkeling als de jouwe. Je begint de wensen van je persoonlijkheid opzij te zetten om bij te dragen aan wat je partner voor zijn spirituele groei nodig heeft; op die manier groei je zelf. Zo werkt spiritueel partnerschap. Je begint te zien dat wat je verhouding nodig heeft om gezond te blijven hetzelfde is als wat jij zelf nodig hebt voor je spirituele groei, dat ieder van jullie de ander aanvult. Als je bijvoorbeeld jaloers bent, zul je merken dat jaloezie in je partner een aspect naar voren haalt dat heel moet worden gemaakt en dat dat aspect in jou gespiegeld wordt. Je begint de bijdragen van je partner aan je ontwikkeling op waarde te schatten. Je ervaart zijn inzichten en opmerkingen als nuttig en zelfs essentieel voor je groei, je ervaart dat gesprekken tussen jullie diep ingrijpen.' Ik ben ervan overtuigd dat ik daarom *** tegen ben gekomen en jou tegen ben gekomen. Niet voor niets allebei tegelijk. Allebei mannen, levend vanuit hun ratio maar met een duidelijke connectie met mij op zielsniveau. Jullie hebben allebei een behoefte om iets op te lossen, uit te vechten, bewust te worden, behoefte aan spirituele groei en kunnen mij daar voor gebruiken. Ik kan jullie ook gebruiken om dingen op te lossen en uit te vechten waar ik alsmaar tegenaan bots. Maar vertel dat maar eens zonder voor gek te worden verklaard en/of naar je hoofd te krijgen dat je zo wanhopig op zoek bent naar een relatie en dat dat wel niet mee zal vallen als zwaarlijvig meisje. Het is moeilijk laveren voor mij vanuit mijn belevingswereld in die van jou/jullie... ...Waarom ik je nodig heb? Om dingen in alle rust uit te vechten, terwijl ik me helemaal kan laten gaan. Me te spiegelen aan jou, ik herken veel van mij in jou, ik was daarover zelfs zo verbaasd de eerste keer dat ik bij je was dat ik lichtelijk in de war raakte, dat gebeurt niet zo vaak. Ik heb je al eerder gezegd dat ik het zo bijzonder vind dat ik echt totaal mezelf kan zijn bij jou, hoe gekker, hoe drukker, hoe meer extravert ik ben, het kan je lijkt het niet gek genoeg zijn. Als ik schater geniet je en moedigt me aan in plaats van een beetje gegeneerd om je heen te kijken of niet iedereen kijkt. Weet je hoe lekker het is om helemaal mezelf te kunnen zijn? Het is verslavend. Food for my soul, letterlijk. unquote En hij is om. Gisterenavond belde hij naar aanleiding van deze brief,
dat hij weliswaar nog niet zo goed alles begreep wat ik hem vertelde
maar wel voelde dat er tussen ons iets bijzonders aan de hand was en
dat hij zich er maar bij neer had gelegd dat zoiets als dit blijkbaar
kan bestaan. Een echte Waterman. Nou, blij toe. Probleem voorlopig opgelost. Maarreh, waar gaan wij het nu dan nog over hebben ;-)? Groetjes, |
|
26 maart Beste T., Je openhartigheid raakt me, omdat je niet bang bent om vragen te stellen over een onderwerp waarover vrijwel niemand zich echt zeker voelt. Je laat je bovendien niet afschrikken door de lichte ironie die ik altijd met plezier hanteer. Je verdient dus mijn serieuze aandacht. Je zegt: "Mijn intentie is dat ik wil dat hij zich vrij voelt, ik probeer dat in zoverre uit te dragen dat ik hem wil laten voelen dat hij bij mij veilig is maar iemand die zo op ratio leeft is op gevoelsniveau niet altijd makkelijk te berei ken." Ik vertrouw je intentie wel, maar door die te bespreken voelt het voor hem misschien wel als een dwingende wens. Maar nogmaals, ik kan je uitstraling niet waarnemen. Verder zeg je: "Ik denk namelijk dat hij zoals hij nu is, wakker aan het wor den maar nog niet helemaal gewekt, nooit in staat zal zijn onvoorwaardelijke liefde zonder relatie te begrijpen. Door hem meer bewust te maken zal hij zelf kunnen gaan ervaren hoe het werkt en daardoor niet meer zo terug schrikken, hopelijk. Hij is mooi zoals hij is en ik voel dat hij dat van mij ook vindt." Ook hier zeg je eigenlijk: 'Ik wil je veranderen' én 'je bent mooi zoals je bent'. Mijn vraag aan jou zou geweest zijn: 'voel jij je veilig bij hem?' Maar dat blijkt inmiddels wel goed te zitten. Wat zijn deze opmerkingen nog waard als je je geluk al gevonden hebt? En wat kunnen we verder voor elkaar betekenen? Geef eens een goed antwoord op vraag 1. Geluk, |
|
26 maart Beste Wouter, Wat voor onderwerp bedoel je precies? Liefde, bewustwording? En waar zou ik me onzeker over moeten voelen? Voel jij je onzeker? Een lichte ironie: prettig vind ik dat juist... Ik laat me trouwens over het algemeen niet zo gauw meer afschrikken. 'Ik wil je veranderen' én 'je bent mooi zoals je bent'. Mijn vraag aan jou zou geweest zijn: 'voel jij je veilig bij hem?' Maar dat blijkt inmiddels wel goed te zitten. Wat zijn deze opmerkingen nog waard als je je geluk al gevonden hebt? Mooie brief trouwens. Dank je... En het gaat er niet om dat ik hem wil veranderen maar dat ik wil laten openbloeien wat aanwezig is en ik al voel zitten. Even kijken, een goed antwoord op vraag 1? Het spijt me Wouter, maar ik vind de vraag helemaal niet interessant. Wat wil je ermee bereiken, wat moet het antwoord mij geven? Het waren andere dingen in je boek die mij raakten. Zoals het bevestigd zien van mijn overtuiging dat ik niet al die contacten alleen maar onderhoud omdat ik aandacht nodig heb of hunker naar liefde. Eindelijk snap ik dat de behoefte zo groot is omdat ik leer via de groei van de ander. Heb jij de 'zetel van de ziel' van Gary Zukav gelezen? Zo niet, misschien leuk als jouw 'volgende boek'? Groetjes, |
|
27 maart Beste T., Je vraagt: 'Waar zou ik me onzeker over moeten voelen?' Het onderwerp wat ik bedoel is vergroting van het bewust zijn. Ik ben ervan overtuigd dat er verschillende nadrukkelijk van elkaar te onderscheiden niveaus zijn. Ik laat nogal belerend merken dat ik er zeker ben van dat ik verder ben dan de meeste mensen. Vroeger werd ikzelf onzeker van dat soort mensen... Verder: 'Ik laat me trouwens over het algemeen niet zo gauw meer afschrikken.' Mooi zo. Vanaf heden staat onze briefwisseling op internet (als je geen zwaarwegende bezwaren hebt). Over de vraag: sommige vragen zijn door mij bedoeld als sleutels zoals boven omschreven. Ze kunnen helpen een gedachtensprong te maken van het ene niveau naar het volgende. Dus gooi ze niet te gauw in de hoek... De 'Zetel van de ziel' heb ik niet gelezen, maar een goede tip is nooit weg. Groeten, |
Verder naar: volgende brieven