Hoofdstuk 4
Kunst

"Dag Martijn!" riep Mayanda toen hij de bus instapte.
Blij verrast ging hij naast haar zitten en vroeg: "Ga jij ook naar die tentoonstelling van hedendaagse expressionisten?"
Mayanda schudde haar hoofd.
"Heb je tijd en zin om mee te gaan?"
"Hm, ik ga zelden naar een museum."
"Oh? Interesseert kunst je niet? Je lijkt me juist iemand die voortdurend op zoek is naar mooie dingen."
"Dan zou ik gauw klaar zijn."
"Hoe kun je dat nou zeggen? Het zijn niet de eerste de beste kunstenaars!"
"Het gaat niet om een mening. Het ligt veel simpeler: ik vind maar weinig dingen mooi. Ik doe het Louvre in twintig minuten."
Martijn keek haar ongelovig aan. "Volgens mij probeer je me nu op stang te jagen."
"Nee, echt niet, ik meen het. Ik beoordeel kunst in één oogopslag. Iets raakt me of het raakt me niet. En ik kom maar zelden iets tegen waarvan ik denk: dat is het, dat wil ik helemaal in me opnemen. De rest gaat in een straf tempo langs me heen."
"Je marcheert het museum door."
"Precies. En daarom kunnen we beter niet samen naar die tentoonstelling gaan."
Martijn haalde zijn schouders op. "Je bent een rare meid, hoor. Ik vind het ene werk ook mooier dan het andere. Maar ik zoek er een bedoeling achter en kijk hoe het gemaakt is. Het lijkt wel of kunst niet aan jou besteed is."
Mayanda aarzelde even voor ze zei: "Als je toch in dat museum bent, kijk dan eens in zaal zeventien naar die etsen rechts en vertel me later wat je daarvan vindt."
"Dat is toch die zaal boven, tegenover de trap?"
Ze knikte.
"Ik weet welke werken je bedoelt. Zijn die niet van De Witt? Een met ijsschotsen en een met een straatje met wasgoed."
Mayanda grijnsde. "Hoe komt het dat je je die zo goed herinnert?"
"Tja, hoe zeg je dat. Ze hebben iets. Ik weet niet of je iets van etstechniek weet, maar er is in de platen gezaagd. Het onderwerp draait zo om witte vlakken die daardoor in de afdruk ontstaan, dus om datgene wat er eigenlijk niet is. Het is figuratief werk, maar je kunt er een extra dimensie in zien. Zoiets spreekt me aan."
"Mijn hemel, analyseer je elk kunstwerk zo precies?"
"Nee hoor, ik selecteer ook."
De bus naderde het museum. Martijn drukte op het knopje en stond op.
"Je gaat niet mee?"
"Nee, echt niet."
De deuren gingen open.
"Vertel me nog even, waarom pik je juist die twee kleine etsen eruit?"
"Ze zijn van mij."
Martijn stond al op de halte.
"Van jou? Heb je ze in bruikleen gegeven?"
"Nee hoor. De Witt is gewoon mijn achternaam."
Hij wilde nog iets zeggen, maar de deuren sloten zich en de bus reed alweer.

Wil je de twee etsen bekijken?

            
(jpg-bestand,   22 kB)   (jpg-bestand, 34 kB)